Verdriet

Joey, Het hondje van *mijn broertjë*

Met een sterk uithalende beweging gaf hij te kennen dat hij van dit soort toenaderingsgedrag niet gediend was. De teef Gloria droop af met de staart tussen haar poten. Ze keek nog even met een schuin oog naar Sheela, die negeerde haar vragende blik. Sheela had haar lesje wel geleerd, ze wist dat ze uit de buurt van Joey moest blijven. Hoe aantrekkelijk hij ook was door zijn heerlijke lichaamsgeur, je kon dat maar beter negeren.

Joey , hij lag in het hok wat aan hem was toegewezen. Hij hoorde hoe de andere honden huilden. hun verdriet en angst, het was zo groot. Hij rook nog steeds de geur van Gloria haar verlangen. Hij hoorde hoe Sheela huilde, haar verlangen was van hetzelfde kaliber als de zijne, en toch wilde hij ook met haar geen contact. Hij negeerde het machogedrag van de reu Charlie, hij had er geen zin meer in. Het had nu toch geen nut meer.

Joey was moe, hij voelde zich eenzaam tussen al die honden die door de familie Heidekamp waren binnen gehaald. Hun zorg en onvoorwaardelijke liefde konden zijn verdriet niet weg nemen. Hij miste zijn baasje na al die tijd nog steeds.

Zijn dromen brachten hem terug naar de tijd waarin hij met zijn baasje door het Groninger landschap liep. De geur van het pas gemaaide gras, de konijnen, hij mocht er eventjes op jagen. Hij hoorde in zijn droom het aparte geluid van het fluitje van zijn baasje. “Kom Joey, we gaan naar huis, het is wel weer mooi geweest”.

Joey werd wakker door het gehuil van Sheela, zijn verdriet was nog steeds te groot om contact te zoeken.