Ouderdom. Eigenwijs oud wijf!

1956, ik ben in dat jaar geboren op 8 september in een klein huisje, in het mooie dorpje Westerlee, wat destijds in de gemeente Scheemda lag. na al die jaren zijn er vele kleine gemeentes tot één grote gemeente gevormd, “Het Oldambt”, het is er niet beter op geworden! Maar daar schrijf ik dan later dan nog wel eens een stukje over.

Je bent zo oud als je je voelt, een gezegde wat vaak wordt gebruikt door de bejaarde medemens om mij heen. Ze willen nog van alles, ze kunnen het bijna niet meer volbrengen, hebben allerlei vage klachten. Ik zeg weleens tegen mijn lief: “Schiet mij maar af wanneer ik zo’n oud zeurwijf word”!

Vier jaar geleden kreeg ik na vele jaren met pijn en slapeloze nachten een nieuwe heup, dat had al veel eerder moeten gebeuren maar ik was in mijn gedachten daar nog veel te jong voor. Mijn lief zei op een gegeven moment: “Je bent een oud zeurwijf geworden, laat je in vredesnaam opereren!” Zo gezegd zo gedaan, ik had het veel eerder moeten doen, ik liep na een lange herstelperiode weer als een jonge beeldschone mannequin!

Je bent zo oud als je je voelt! Ja, inderdaad!

Ik moest kort geleden voor controle van mijn trombosebeen naar het ziekenhuis, ik kreeg een oproep om mij te melden bij de balie voor de Ouderen-geneeskunde, ik dacht dat dat dus echt niet goed was. Mijn lief zei: “Gees je wordt dit jaar 67, je krijgt in juli je eerste AOW, hoezo je bent geen oud wijf?, ik had je toch echt wijzer gedacht!”

WOT “Idolen”

Geschreven voor de schrijfopdracht WOT van Irene, https://verwondervrouw.nl/pix-wot/wot-deel-12-idool/ Ik heb veel linkjes naar de muziek geplaatst, kies er eentje uit om naar te luisteren en vertel me wat je er van vind en waarom!

In mijn jeugd jaren had ik vele mannelijke artiesten als idool, ik denk nu aan David Cassidy met het liedje: I think I love you. wat heb ik dit liedje vaak meegeblerd samen met mijn nicht Uchie, ‘S avonds laat in bed wanneer ik bij haar logeerde, haar ouders werden er soms stapelgek van maar mijn oom “Mien Hartje” kwam zo af en toe ook wel mee bleren, met dans en al er bij. Dikke lol hadden we dan.

De groep Slade bracht mij toen ook in vervoering, ik was David ontgroeit en gooide al mijn kalverliefde in de plakboeken die ik van deze groep maakte, vooral de zanger had mijn aandacht wanneer ze optraden in het programma TOPPOP!!!!! Ik vond hem zo leuk met zijn petje en zijn rare broekjes, ja de muziek was ook wel leuk.

Later kreeg ik meer aandacht voor heel andere muziekbandjes en zangers, Joe Cocker, The Stones, Pink Floyd, Jimmy Hendrix en gek genoeg ook nog twee dames. Melanie en Janis Joplin, Melanie had een nummer wat mijn vriendin altijd voor mij zong, Aly, ze kon heel mooi zingen. In die periode was ik vaak depressief, voelde me niet geaccepteerd door mijn ouders, was vaak opstandig en ik droeg een groot geheim met me mee, zij wist daarvan en zong het liedje “Peace will come in your live” voor mij, zo lief !

Ik luister nog graag naar deze muziek, ik zit er nu naar te luisteren en verbaas me over mijn emoties en herinneringen.

Peter Maffay, ja die jongen van “DU”! hij geeft tegenwoordig prachtige concerten en brengt er een scala aan nummers. Ik heb twee favoriete nummers van hem. Hieronder kun je ze beluisteren, doe het eens want het is heel iets anders dan “DU”!!!

Last but not least, mijn grootste idool, vroeger was het Mink Deville, later nam hij zijn eigen naam aan als artiestennaam. Willy Deville

Wanneer ik de muziek en vooral de stem van Willy Deville hoor word ik blij, voel ik mijn bloed stromen en ik kan dan niets anders doen dan of dansen of zitten en soms huilen. Zijn muziek raakt mij, zijn vrolijke nummers maar ook zeker zijn gevoelige nummers. Zoek hem maar eens op in YouTube. Hij kwam lang geleden in Groningen een concert geven en ik had toen niet de gelegenheid om te gaan. Mijn lief vindt dat hij een stem heeft als van een kraai maar hij verrast me telkens weer, meestal doet hij dat wanneer wij op het balkon van ons appartement op Kreta zitten of op een zwoele zomeravond op de camping voor de tent.

Een glaasje wijn, een ouzootje en Willy zingt dan zijn liedjes voor mij bij het kaarslicht

Ik hou van mijn lief, van zijn liefde voor mij!

Knippen en plakken

Binnenkort begint het campingseizoen weer, we kijken er al weer naar uit. Laat het mooie weer maar komen. Mooie fietstochtjes in het vooruitzicht, een broodje en een koppie koffie nuttigen op een bankje in het bos, heerlijk! Met slecht weer mag ik graag in de voortent zitten te knutselen. Ik heb weer iets nieuws bedacht, knippen en plakken. Vandaag ben ik er mee bezig geweest, ik vind het leuk en ontspannend om te doen. Ik zie nu wel dat er wat verbeteringspunten aanwezig zijn. De lijntjes mogen iets rechter afgeknipt, de vogels en hun hoofdjes staan in de verkeerde volgorde. Voor de rest ben ik er zeer tevreden over.

101 woorden “Herstart”

Ze had de lijn op lang gezet, ze durfde Bowie niet los te laten. Ze zat op het bankje in het park, haar gezicht gericht naar de zon. De warmte deed haar goed, met haar ogen dicht dacht ze aan de jaren die ze in angst had doorgebracht.

Ze schrok van het gejank van Bowie, een jong hondje dartelde om hem heen. Zijn baasje kwam naast haar zitten. Hij wees naar het witte randje op haar wijsvinger en vroeg: ” Pas weer alleen? Laat Bowie eens los, en kijk dan naar hem!”

Hij stond op en zei: “Ik ben hier elke zaterdag”

Jeugdherinnering: Vakantie in Zeegse

1968, ik was 12 jaar, nog onbezonnen en onschuldig, maar toen ook al opstandig en bezig met het ontdekken van het verschil tussen de jongens en de meisjes. We waren samen met mijn ouders en mijn lieve oom Harm (Mijn Hartje) en mijn tante Mien (Mien Mientje) op vakantie in een zomerhuisje in Zeegse. Ik speelde vroeg in de morgen nog met mijn nicht Uchie in een grote modderpoel, het was de chocoladefabriek van Sjakie! In de middag stond ik te koekeloeren naar de jongens die op kamp waren bij het nabijgelegen jeugdherberg. Mijn nicht Uchie was altijd daar waar ik ook was, ze durfde niet alles wat ik deed maar ze wilde het altijd zo graag.

Maar ik was ook het bange meisje wat persé van haar vader op een pony moest rijden, Uchie vond het wel leuk, ze genoot en ik? Nou ik schreeuwde moord en brand dat ik het niet wou, nu niet nooit niet! Maar ik moest van mijn vader, hij had er immers veel geld voor uitgegeven! Uiteindelijk gaf mijn vader toe aan mijn erbarmelijke smeekbedes. Ik herinner me de naam van de pony nog, Bounty was de naam van het wilde beest! Als ik nu naar de foto kijk zie ik Uchie en mij in hetzelfde truitje zittend op een pony, zij genoot en ik was doodsbang voor dat gekke beest.

Bij dat huisje had mijn oom een schommel gemaakt, twee touwen met een plankje, simpel tussen twee bomen in. Ik herinner me nog dat ik daar op die schommel vele uurtjes door heb gebracht, gewoon even schommelen en in mijn gedachten ging ik dan naar verre oorden. Mijn lief klein broertje van vier, *Elzo* hij was altijd in mijn nabijheid en wilde zo graag alles met mij doen, het schommelen was zijn favoriete bezigheid, het kon hem niet lang genoeg duren.

Zijn kleine voetjes rustend op mijn voeten, daar gingen we dan, samen schommelend naar vele verre oorden!

Ik mis hem!

Jeugdherinnering: Het olifantenhok

Daar zat ik dan, mooi te wezen op de latten van het olifantenhok. Ik was denk ik acht of negen jaar toen deze foto is gemaakt. (1965)

Mijn vader wilde een eigen plekje, hij hield van houtbewerken, knutselen en iets maken van niets tot iets. hij bouwde een hokje achter de schuur van de woning, ik weet nog dat ik vroeg waarom hij dat deed, er was immers plaats genoeg in huis. Nu weet ik dat mijn vader er van hield om zich van tijd tot tijd terug te trekken in zijn eigen hokje, even weg van alles en iedereen, Ik heb dat dus niet van een vreemde!

Ik zie nog de houtkrullen op de grond vallen wanneer hij iets aan het schaven was, soms werd het iets en soms werd het hout weer terug gegooid in een grote zinken wasteil, zo’n grijze met een deksel er op. Ook stonden daar grote glazen potten gevuld met allerlei dingen, knikkers, knopen, steentjes, veertjes, schroefjes, je kon het zo gek niet bedenken, mijn vader spaarde alles wat hij zag. Ik mocht in dat hok ook mijn fantasie laten gaan, hij leerde mij dat alles wat je leuk vindt dat je dat gewoon moet doen. Zijn les voor mij in het knutselen was: Als het resultaat tegen valt begin je gewoon weer opnieuw!

Toen ik een jaar of twaalf was veranderde mijn interesse in dat hok, ik deed er nooit meer iets, gooide eigenlijk alleen maar mijn kont tegen de krib wanneer mijn vader probeerde om daar dan samen iets te gaan maken. Ik kreeg een hekel aan dat hok, ik wilde het niet dus ik deed het niet! Samen met mijn oudere zus heb ik daar in dat hokje toen in die tijd nog een benauwd uurtje beleefd. We deelden een slaapkamer, lagen in bed en ik vroeg aan mijn zus of zij wel een “vies” woord durfde te roepen, nou dat durfde zij dus niet, ik wel!!!!

Mijn overredingskracht was groot en mijn zus deed dan maar weer mee, we riepen KONT, SCHIJT, POEP EN PIS. Na vele waarschuwingen besloot mijn vader om ons een uurtje in het hokje te zetten, geen licht, geen stoeltje, gewoon staan in het donker. Toen was mijn zus nog lief, ze troostte mij en zong zachtjes lieve liedjes in mijn oor.

Waar komt dan de naam van het hokje van mijn vader vandaan?

Onze zoon Ellroy was vijf jaar oud en mijn vader zijn hokje was een soort van opslag voor allerlei rotzooi geworden, het was streng verboden voor onze zoon om dat hokje te openen, er lagen te veel gevaarlijke spullen voor een kind van vijf jaar.

Onze zoon lijkt op mij, wanneer iets niet mag dan wil je het! Mijn vader had daar een oplossing voor bedacht. Er zaten twee olifanten in dat hokje, wanneer de deur werd geopend zouden de olifanten alles vertrappen wat er in hun kielzog kwam. En ja, onze zoon lijkt op mij, de olifanten bleven dus achter het slot en grendel van het “olifantenhok”

Geloof

Geloof, het is een woord wat vele betekenissen heeft, een woord wat soms, een zware belading, zowaar een belasting met zich mee kan dragen. Het kan ook over vertrouwen gaan, over liefde en het goede in het leven.

Wanneer je gelooft in een God kan het een bevrijding van je onzekerheid zijn, je hoeft niet onzeker te zijn want er wordt gezegd dat God van jou houdt zoals je bent, het kan ook een bedreiging zijn. Je wordt gestraft wanneer je niet volgens de richtlijnen van de bijbel leeft, je komt dan in de hel na je dood!

Twee geloven op één kussen? Daar slaapt de duivel tussen! Menig huwelijk is er op stuk gelopen. Het blijft blijkbaar moeilijk om hierin een goede weg te vinden, nog vaak wint het geloof van de liefde.

Geloof in een god en het ongeloof daarin, in één gezin, het zorgt ervoor dat er afstand, verdriet en onbegrip ontstaat. Wanneer de gelovige blijft hameren op de straf die God toedient omdat je niet gelooft ontstaat er een onvermijdelijke afstand.

Mijn geloof? Ik geloof in het goede van de mens, niet in een god, niet in alles wat er geschreven staat in de bijbel. Ik heb dat boek echt wel gelezen en ik probeer ook te leven en te handelen naar dat wat er in geschreven staat.

Het getuigt van eerbied, respect, dankbaarheid en enorm veel liefde.

Over liefde gesproken, ik geloof nog steeds in de liefde die mijn lief en ik voor elkaar voelen, samen zijn we sterk, daar hebben we verder niemand bij nodig!

101 woorden ” Herstart”

Herstart.

Ze stonden achter in de werkplaats. Rustig nou maar meissie, ik fiks dat voor je, hij deed een arm om haar heen en streelde over haar rug en kuste haar zacht maar dwingend. Ik breng je naar huis, Jan haalt de auto morgen wel op.

Jan bedankte Klaas en startte de auto, met luid geraas knalde die uit elkaar, Jan zijn hoofd stuiterde over de weg naar het gazon.

De begrafenis was druk bezocht, Nellie liep zacht met gebogen hoofd weg van het graf naar Klaas. Die stond met de koffers en paspoorten in de hand op haar te wachten.

………………………………………………

Wil jij ook eens meedoen aan deze schrijfopdracht? klik dan hier https://platoonline.wordpress.com/ en zoek naar 101 woorden.

Verdriet

Joey, Het hondje van *mijn broertjë*

Met een sterk uithalende beweging gaf hij te kennen dat hij van dit soort toenaderingsgedrag niet gediend was. De teef Gloria droop af met de staart tussen haar poten. Ze keek nog even met een schuin oog naar Sheela, die negeerde haar vragende blik. Sheela had haar lesje wel geleerd, ze wist dat ze uit de buurt van Joey moest blijven. Hoe aantrekkelijk hij ook was door zijn heerlijke lichaamsgeur, je kon dat maar beter negeren.

Joey , hij lag in het hok wat aan hem was toegewezen. Hij hoorde hoe de andere honden huilden. hun verdriet en angst, het was zo groot. Hij rook nog steeds de geur van Gloria haar verlangen. Hij hoorde hoe Sheela huilde, haar verlangen was van hetzelfde kaliber als de zijne, en toch wilde hij ook met haar geen contact. Hij negeerde het machogedrag van de reu Charlie, hij had er geen zin meer in. Het had nu toch geen nut meer.

Joey was moe, hij voelde zich eenzaam tussen al die honden die door de familie Heidekamp waren binnen gehaald. Hun zorg en onvoorwaardelijke liefde konden zijn verdriet niet weg nemen. Hij miste zijn baasje na al die tijd nog steeds.

Zijn dromen brachten hem terug naar de tijd waarin hij met zijn baasje door het Groninger landschap liep. De geur van het pas gemaaide gras, de konijnen, hij mocht er eventjes op jagen. Hij hoorde in zijn droom het aparte geluid van het fluitje van zijn baasje. “Kom Joey, we gaan naar huis, het is wel weer mooi geweest”.

Joey werd wakker door het gehuil van Sheela, zijn verdriet was nog steeds te groot om contact te zoeken.

Haken en ogen

Hemmo kreeg een mooi zelf gehaakte deken van een lieve vriendin van mij, een knuffeldeken volgens haar, want ze vond het zo naar voor Hemmo dat zijn moeder is overleden, wij hebben daar vrede mee, ze was 93 jaar en ongeneeslijk ziek, heeft lang moeten lijden voordat ze uiteindelijk is overleden. De gedachte van mijn vriendin is natuurlijk super lief.

Ik heb deze deken ingepikt, ik lig er elke avond onder tijdens het tv kijken, ik negeer de verwijtende blik in de ogen van Hemmo, ik doe net of ik dat niet zie. Soms zeg ik tegen hem, dat zijn benen toch te lang zijn om er onder te kunnen liggen, dan draait hij met zijn ogen en ik krijg dan alleen maar een schouderophalende beweging als antwoord.

Maar, er was een klein stemmetje in mijn hoofd gekropen, die vertelde mij dat het niet eerlijk was, elke dag weer opnieuw en ik begon me schuldig te voelen. Ik bedacht dat ik ook wel even zo’n mooi dekentje kon gaan haken. (met extra beenruimte, dat dan weer wel)

Hemmo zag wat ik had gekocht voor dit project en bekeek het met grote argusogen. Ik begon met volle moed, met de overtuiging dat het mij zou lukken om ook zo’n mooie deken voor Hemmo te maken.

Opzetten, omslaan, doorhalen en af laten glijden en dat doe je dan toerloos maar door en door, ik kreeg er paarde-ogen van, werd kribbig en narrig en was totaal niet meer voor rede vatbaar. Het resultaat zie je op de laatste foto, en ik hoef je denk ik niet te vertellen dat er een blik van leedvermaak in Hemmo zijn ogen kwam. Hij zei nog net niet: “Ik dacht het wel, Gees kan dat toch niet”